Na een instrumentdemonstratie van de muziekschool was mijn keus op de dwarsfluit gevallen. Mijn moeder vond het niks. De blokfluit was toch ook prima? En ik speelde er toch mooi op?
Mijn vader deed er het zwijgen toe.

Op een middag zat ik na school huiswerk te maken aan de eettafel. Mijn vader had op maandag de kapperswinkel gesloten en was naar Rotterdam geweest voor wat boodschappen. Toen hij thuiskwam legde hij een in bruin papier verpakt pakket voor mij neer. Ik was erg verbaasd, want wij kregen nooit zomaar een cadeau. Ik scheurde het papier er af en zag een zwarte doos. Geen idee wat er in zat. Ik deed de twee clips aan de zijkant omhoog, de deksel ging open en daar, op het helderrode pluche, lag een dwarsfluit in drie delen te glimmen. Ik kreeg er een kleur van en hakkelde ‘Dank u wel’…

Aan iedereen die bij ons langs kwam, liet ik de doos zien. Ik maakte hem steeds voorzichtig open en als er gevraagd werd: ‘Speel eens wat’, dan deed ik hem snel weer dicht. Ik had immers nog geen les. Wel blies ik op het kopstuk en voelde steeds dezelfde sensatie als toen ik er die avond in de muziekschool, bij die aardige mevrouw, op mocht blazen.

Eindelijk was het zover: de eerste fluitles! Bij de Hema had ik een tas mogen kopen van blauwe lapjes ribcord in verschillende tinten, hoog genoeg voor de lengte van de doos waar de dwarsfluit in zat. Ik had op woensdagmiddag om 15.15 uur mijn eerste les. Ik kwam om 17.10 uur klaar voor de start de leskamer binnen. Had in het grote aftellen tot die eerste les vijftien-vijftien als tien over vijf vertaald.

U snapt de dramatiek van dit verhaal…